Regenboog

Vandaag zag ik een regenboog. Niet zomaar eentje, maar echt een hele boog met alle lagen aanwezig in felle kleuren. En als slagroom op het toetje zat er nog een tweede boven. De auto zette ik aan de kant om beter te kunnen kijken en slaakte allerlei enthousiaste kreten. 

De honden, die ik eigenlijk altijd bij me heb, zijn dat wel gewend. Ik klets wat af in dat stukje blik. Soms geef ik hele one-womanshows, louter om de tijd door te komen. Ze applaudiseren niet, de honden, maar ze lachen me ook niet uit. Ze accepteren het gewoon als een van die menselijke eigenaardigheden waar je je als hond niet te druk over moet maken (zolang ze met je blijft wandelen en je etensbak maar vult.) 

Alles verdween en er waren alleen nog die betoverende kleuren. Totdat ik in de achteruitkijkspiegel keek en een auto met grote snelheid zag naderen. En nog één en nog één en nog één. Niemand leek dit wonder van moeder natuur op te merken. Men had vooral haast om van A naar B te komen. Om te eten, te plassen,  geld te verdienen, seks te hebben of gewoon aan te komen.

Kortom al die dingen die we doen om ons prettig te kunnen voelen. Dat we kunnen ademhalen en zeggen, ja, nu is het goed. Dus wat niemand zag was het einde van die regenboog. Mijn hele leven wens ik eens dat einde te zien. Niet in de laatste plaats vanwege de mythische pot met goud die daar zou moeten staan. En jawel, nog geen vijftig meter van mij af, in het weiland, belandde de kleuren met een sierlijke boog op de grond. En mijn hart jubelde. Ik zag dit wonder en niets dan blijheid en puur geluk stroomde door me heen.

Dat er zoiets moois is, zoiets magisch, is. Zomaar, op een vrijdagmiddag, tussen de regenbuien door. En ik voelde me alsof dit wonder speciaal voor mij was gemaakt. Ik hoefde nergens meer naar toe, ik was precies waar ik moest zijn, bij het einde van de regenboog, bij mijn eigen innerlijke pot met goud.