Weer lopen

Als ze op de eerst afspraak aankomt zit Janet in een rolstoel. Dat is al jaren zo, vertelt ze. “Ik kan wel staan en kleine stukjes lopen, maar daar houdt het mee op.” Omdat de rolstoel niet over het pad naar de wei te gebruiken is legt ze met steun van haar man en met heel veel moeite 75 meter af. Ze heeft al jaren heel veel pijn en is ongelofelijk moe. Ze heeft al van alles geprobeerd en gedaan maar echte verbetering is er niet.

De paarden bewegen om haar heen en door hoe ze staan en krijg ik het vermoeden dat er een onverwerkt trauma is dat een grote blokkade vormt. Als ik haar vraag naar gebeurtenissen die wellicht grote impact gehad hebben op haar leven komen we in eerste instantie uit bij een verkeersongeluk. Ze vertelt het schijnbaar emotieloos, maar het blijkt een heel heftig en bizar ongeluk te zijn. Dit is een typisch voorbeeld van een shocktrauma. Als er zoiets levensbedreigends gebeurt schakelt je brein over naar een overlevingsstand. Er worden bepaalde hormonen aangemaakt waardoor je niks meer voelt. Dat is heel handig als je gewond zou zijn want anders kun je niet meer vechten of vluchten.

Ik help haar de subtiele signalen in haar lichaam op te merken die aangeven hoe en waar er nog spanning vastzit. Door daar alle rust en alle tijd te nemen, het contact met haar lichaam te herstellen via de aanwezigheid van de paarden en de rust van de natuur begint ze pas te voelen hoe dit voor haar geweest moet zijn. Ze heeft het ongeluk nooit echt verwerkt, maar heeft gewoon haar leven weer opgepakt omdat ze er ogenschijnlijk goed van af gekomen was. Door nu alle aandacht te besteden aan de sensaties in haar lichaam komt er veel spanning los. Spanning die vitale functies lang geblokkeerd heeft. Dan kan een lichaam ook niet volledig herstellen, maar blijft in staat van paraatheid verkeren. Dat kost verschrikkelijk veel energie en die energie wordt weggehaald bij het systeem dat zorgt voor herstel en reparatie.

Langzaam begint ze te begrijpen dat er meer gebeurtenissen in haar leven zijn geweest die hun sporen hebben nagelaten. Een voor een lopen we die langs. De paarden geven haar veel inzicht in hoe ze allerlei overlevingsmechanismes heeft die haar geholpen hebben met die gebeurtenissen om te gaan, maar die haar nu niet meer dienen. Ze leert de bijbehorende sensaties toe te laten in plaats van weg te stoppen. “Dit doet echt iets.”, zegt ze. “Eindelijk iets wat echt werkt.” Ze krijgt meer energie en merkt dat ze niet meer gespannen wordt in de auto.

En dan maakt ze me sprakeloos want ineens komt ze niet alleen die 75 meter, maar helemaal vanaf de parkeerplaats in alle rust naar me toe lopen zonder steun van wie dan ook! “Inmiddels”, vertelt ze me nog een aantal sessies verder, “kan ik weer ruim een uur wandelen. Als ik moe ben ga ik even zitten om van de natuur te genieten.” Ze begint ook een betere balans te vinden tussen haar gezin en tijd voor zichzelf. Tijd om te rusten en tijd om leuke dingen te doen krijgen steeds meer een plek naast haar onbaatzuchtige moederschap. Ze heeft respect gekregen voor haar lichaam en hoe het een aantal zware klappen heeft overleefd. Ze geniet weer van haar creativiteit en haar gezondheid wordt nog steeds beter.

Je las een blog van mij, Wieneke Timmermans.  Out of the box coaching is mijn ding. Eigenwijs, eigenzinnig. En altijd liefdevol.

Hier kunnen de paarden en ik je bij helpen.

Je emoties – Hoe je nou eindelijk dealt met gepieker, angst, onzekerheid, woede, verdriet. Lees meer

Je lijf – Hoe je van vermoeidheid, pijn en slapeloosheid afkomt. Lees meer…

Je kind – Hoe je weer een blij, vrolijk en onbevangen kind krijgt.. Lees meer…