Persoonlijk
Vanochtend maakte ik een wandelingetje met twee vrouwen uit de buurt.
Vergezeld van hun beider, eveneens vrouwelijke, honden. Onderweg troffen we een meneer met zijn mannelijke hond. Deze hond is pas acht maanden oud, maar van het grote soort (Duitse Staander) dus zijn enthousiasme komt er nogal ongenuanceerd uit, zeg maar.
Normaal is iets dat eigenlijk buiten discussie staat.
Dat is het prettige aan normaal, je weet waar je aan toe bent. Gemiddeld, geen uitschieters. Onder controle. Normaal is de mythe waar wij onszelf allemaal mee vergelijken. Doe maar gewoon, doe maar normaal. Maar wat of wie is er dan normaal? Wie bepaalt die standaard dan?
In de natuurfilm Great Migrations zag ik een bijzondere scene met een zebraveulen.
Zijn moeder was dood en lag op haar zij op de grond. Hij bleef maar om haar heen lopen, ongeduldig met zijn hoeven op de grond stampend en tegen haar uiers duwend. Verbijsterd dat er geen reactie kwam bleef hij even staan kijken en probeerde het opnieuw.
Geluk lijkt tegenwoordig iets waar je aan kunt werken.
Iets wat je via mediteren en mindfulness in je drukke agenda kunt inpassen. Maar geluk is niet na te streven als constante, euforische staat. Gelukkig zijn is vooral het volledig accepteren van de realiteit, het doorzien van alles wat dat niet is.
Vandaag zag ik een regenboog. Niet zomaar eentje.
Maar echt een hele boog met alle lagen aanwezig in felle kleuren. En als slagroom op het toetje zat er nog een tweede boven. De auto zette ik aan de kant om beter te kunnen kijken en slaakte allerlei enthousiaste kreten.
Iemand attendeerde mij op de documentaire Beperkt Houdbaar van Sunny Bergman.
Over het vrouwelijk schoonheidsideaal. Wat we allemaal wel weten is dat vrouwen aan een beeld moeten voldoen wat niet bestaat. Het is shockerend om te zien hoe ver dat kan gaan.